Olympische trainers en sportpsychologen passen al heel lang toe wat er in organisaties nu pas bekend wordt: De besten worden gecoacht tot nog grotere prestaties door de nadruk te leggen op wat goed ging, en niet door in te peperen wat er allemaal slecht ging.
Greg Louganis
Een voorbeeld is het verhaal van de zwemmer Greg Louganis. Louganis was de eerste persoon uit de geschiedenis die op twee achtereenvolgende Olympische Spelen een dubbele medaille won voor schoonspringen: hij won goud op de tien meter toren en op de drie meter plank. De eerste keer leverde hij deze prestatie op de Olympische Spelen in Los Angeles in 1984, in 1988 herhaalde hij dit in Seoul. Hij wordt beschouwd als de grootste duiker in de Amerikaanse geschiedenis, en velen beschouwen hem als de grootste duiker ooit.
In één van de voorrondes bij de Olympische Spelen in 1988 kwam hij hard met zijn hoofd op de duikplank terecht, waardoor hij een forse hoofdwond opliep. Aan de rand van het zwembad kreeg hij vijf hechtingen, daarna ging hij verder met de wedstrijd en won Olympisch goud. Gedurende de wedstrijd, vlak na het ongeluk, meldde één van de cameramannen zich bij de coach en zei: “We hebben de ongeluksduik van Greg vanuit verschillende hoeken op tape staan, we kunnen het voor hem afspelen voordat hij weer moet duiken. Zullen we dat doen?” De coach zei: “Nee, absoluut NIET. Greg kijkt nooit naar tapes waar hij slecht op duikt. We bewaren alleen tapes waar uitmuntende duiken op staan!”
Gedurende het volgende kwartier zat Louganis met zijn vijf hechtingen in een warm bad en speelde hij in zijn hoofd steeds het filmpje af van zijn volgende, perfecte duik. Later vervolgde hij de competitie, won hij een gouden medaille, en nam hij nog een gouden medaille mee naar huis voor een ander schoonspring-onderdeel.
Hier onder staan twee filmpjes, een filmpje van het ongeluk en een filmpje over de mooiste duiken van Greg Louganis. Welke bekijkt u, de negatieve of de positieve?